Η Ορφική Θεολογία επονομάζεται επισήμως "Ελληνική Θεολογία". Προέρχεται από την Χρυσή Εποχή,
κατά τον πυρήνα της και την θεμελιώδη εκτίμηση της κοσμογονίας (Πρώτες
Αρχές , φύση και εξέλιξη των Ουσιών και των Δυνάμεων, Πρόοδος και
μεταβολές των όντων, διάταξη και σχέση των διαφόρων κοσμικών Συστημάτων -
Συμπάντων) της Θεογονίας (φύση και πρόοδος των θεών, ενέργειες και έργα
αυτών στο Γίγνεσθαι των όντων) της ψυχογονίας (φύση και πρόοδος της
ψυχής, λειτουργίες αυτής, σχέσεις αυτής, τρόποι και ενέργειες αυτής,
πρόοδοι, πάθη και προορισμοί αυτής). Ο Ορφεύς, επονομάζεται "πρώτος των Ελλήνων Θεολόγος", επειδή παρέλαβε από τον φυσικό πατέρα του Οίαγρο και την μητέρα του (αρχιέρεα-ιεροφάντιδα των Πιερίδων Μουσών) Καλλιόπη την θεωρία αυτή, συμπληρωμένη κατά την περίοδο του Αργυρού Γένους από τον Θεϊκό (θεωρούμενο εκπρόσωπο και εμψύχωση του ομώνυμου θεού) βασιλέα Διόνυσο. Ο Διόνυσος εδίδαξε τα Μυστήρια του Θεού στον Θάροπα η Χάροπα-πάππο του Ορφέως- και αυτός στον Οίαγρο. Υπήρξε ιερός βασιλεύς (δεύτερο πολίτευμα μετα την Θεϊκή βασιλεία) των Οδρυσσών Θρακών, πανεπιστημών(αστρολόγος, ιατρομάντης, ραψωδός, αοιδός, θαυματουργός μουσικός, γεωργός, ποιμένας, πολεμιστής).
